ORTA NOKTA
Özge Özkan
Her insanın yaşamı standarttır, doğum ve ölüm noktalarının arasına sıkışmış bir zamandan ibaret… Bu iki noktayı başlangıç ve son olarak görürsek – ki öyle - bir orta noktanın da olduğunu kabul etmek zorundayız.
Ve ben bu orta noktanın ne olduğunu bulmak için çok düşündüm. Belki yetişkinlik dönemi diyerek bir nevi sıradan bir cevapla tatmin olup düşünmeyi bırakabilirdim; eğer ki her yetişkinin yetişkin olabilmenin hakkını verebildiğini görebilseydim.
Göremediğim için arayışımla vardığım yerde, yetişkin insanların çocuk gibi olduğu yeri orta nokta olarak kabul ettim. Neden derseniz, “Çocuk…” dedikten sonra gelen “gibi” sözcüğünün içinde gizliydi tüm hikâye. Artık çocuk olunmadığının kabullenişi… Buna rağmen çocukluğun tamamen yitirilmeyişi… Ve belki de, yaş büyürken hep çocuk kalmış bir kalbi gördüm, hissettim.
Bir de çocuk gibi sık oyun oynamadığımız, belki de artık hiç oyun oynamadığımız ama yapmamız gereken işlerimizde, hayatımızdaki farklı durumlarda; çocuğun bir oyundan diğer oyuna geçişindeki gibi kazanmanın sevincini ya da kaybetmenin üzüntüsünü uzatmadan yolumuza devam edip başarının çocuk gibi olduğumuz yerde doğduğunu anladım.
Sonra başarmayı düşündüm. Başarının doğuşu biraz da dengeyle alakalıydı. Denge de çok çocuğun hayatında vardı. En basitinden abla, abi olmanın veya küçük kardeş olmanın kişiye yüklediği sorumlulukları taşıyarak içinde bulunulan durumlarda karmaşaya, soruna sebebiyet vermemek için alttan alabilmek, sessiz kalabilmek; veya bazıları için de bu sorumluluğu büyüklerinin sözlerini, nasihatlerini duyarak öğrenmelerinden ibaretti, çocuk için denge… İşte çocuk gibiyim diyen yetişkinlerin insan ilişkileri de bazen bu çizgi de bir dengeden oluşmak zorundaydı, abla abi ya da küçük kardeş olmasalar bile… Bu da yetişkinliğin hakkını verebilmenin püf noktalarından biriydi.
Evet, sadece biriydi. Çünkü bir çocukla çocuk gibi olanların ortak noktası çoktu çok olmasına ama bu ortak noktaları düşünürken, hayatın orta noktasının ne olduğunu tekrar düşünme gereği duydum.
Her yetişkin çocuk gibi olmadığına, olamadığına göre orta noktaya çocuk gibi olmak dediğimde, birçok insanın çocuk gibi olmadan, olamadan ölüm noktasına vardığını görmezden gelmiş olurum.
Hmmm… Hala bulamadım o zaman…Ne olabilirdi bu?
Her insanın hayatının ortak orta noktası neydi ki?
Özge ÖZKAN
İLETİŞİM: [email protected]
